Ospa wietrzna - najczęstsza choroba zakaźna wieku dziecięcego

Zarazić się można poprzez kontakt z chorym, a także przez przedmioty codziennego użytku. Nic więc dziwnego, że najczęściej chorują najmłodsi - zwłaszcza przedszkolaki. Najwięcej zachorowań notuje się właśnie u dzieci poniżej 10 roku życia. Z badań wynika, że najłatwiej jest o zarażenie przy kontakcie z chorym na parę dni przed wystąpieniem wysypki (zanim charakterystyczne krostki pojawią się na pierwszym przedszkolaku, wirus już zdąży zebrać swoje żniwo). Aktywny pozostanie najsilniej jeszcze kilka dni po wystąpieniu wysypki, jednakże chory zaraża aż do chwili zaschnięcia ranek i pojawienia się strupków.

Objawy ospy wietrznej pojawiają się po okresie wylegania choroby, który trwa około 2 tygodni. Pierwsze symptomy przypominać mogą przeziębienie lub początek grypy. Pojawia się ból głowy, gorączka, zmęczenie. Wkrótce jednak na skórze zaobserwujemy wysypkę. Zmiany nią wywołane zmieniają się. Najpierw występują niewielkie zaczerwienienia, następnie grudki, pęcherzyki wypełnione płynem. Pękają one tworząc strupki. Stopniowo strupki wysychają i odpadają od skóry, nie pozostawiając blizn. Zazwyczaj cykl związany z wysypką ospy wietrznej trwa około tygodnia. Wysypce towarzyszy silne swędzenie.

Wydawałoby się - cóż strasznego - trochę poswędzi i przejdzie. Niestety, ciągle jeszcze szacuje się, że w jednym przypadku na pięćdziesiąt ospa wietrzna może powodować przykre powikłania. Wirus ospy jest spokrewniony z wirusem opryszczki i półpaśca. Tak więc, raz przybywszy, zostaje z nami na zawsze i może po wielu latach uaktywnić się, wywołując półpasiec, a także nawrót samej ospy. Zdarza się to wprawdzie rzadko, lecz zagrożenie istnieje.

Na powikłania pochorobowe narażone są najbardziej małe dzieci, ale także osoby dorosłe, a zwłaszcza kobiety w ciąży. Ospa może spowodować zapalenie płuc oraz opon mózgowych, a nadkażone bakteriami wykwity mogą sprzyjać wystąpieniu róży i zapalenia węzłów chłonnych. Ospa w pierwszej połowie ciąży może zaszkodzić płodowi, powodując tzw. zespół ospy wietrznej wrodzonej (deformacje, blizny, zaburzenia wzroku i układu nerwowego).

Zasadniczo u dorosłych ta, zdawałoby się niewinna dziecięca choroba, może przebiegać wyjątkowo uciążliwie - z wysoką gorączką i dużym zagrożeniem komplikacjami. Dotyczy to zresztą również innych chorób wieku dziecięcego, które u dorosłych są o wiele groźniejsze niż u maluchów. Przebyte w dzieciństwie dają odporność w przyszłości. Przechodzone w wieku dojrzałym bywają niebezpieczne, a co więcej także trudniejsze do rozpoznania.

Leczenie ospy wietrznej polega na zwalczaniu dokuczliwych objawów choroby (w szczególności świądu). Zalecane są środki miejscowe do smarowania zmian, kąpiele w letniej wodzie z dodatkiem nadmanganianu potasu lub sody oczyszczonej. Osoba chora powinna pozostać  w łóżku. Gdy utrzymuje się gorączka, można skorzystać z ogólnie dostępnych środków przeciwgorączkowych z wyjątkiem aspiryny (zawiera salicylany, które nie powinny być zażywane przy ospie).